Verslag van een enthousiaste wandelaarster

Verleden jaar was deze toch opeens plotsklaps in beeld gekomen. De Leientocht, een wandeltocht ten bate van een goed doel: het onderhoud van het dak van de katholieke kerk in Werkhoven. Verleden jaar kon ik niet, maar toen ik hem dit jaar weer tegenkwam in het LWP heb ik hem in m’n geheugen geprent. Alleen had ik de hele tijd het idee dat Werkhoven in Noord-Brabant lag. Tot ik op wandelkalender.nl een vlaggetje bij de tocht zag staan dat beslist niet van Noord-Brabant was…

Enfin, Werkhoven blijkt dus in de buurt van Bunnik, Odijk en Driebergen te liggen, ik moet nodig eens mijn kennis van de topografie oppoetsen… !  Maar goed, Utrecht dus, zondag waren de weersvoorspellingen iets beter dan zaterdag, dus zondag werd het. Uurtje rijden, zei BramBram; 20 km is genoeg na al dat klimmen en dalen in Wales, zei DaanDaan.

In Werkhoven was de start snel gevonden en er mocht geparkeerd worden op een groot grasveld. Toen ik uitstapte kwam de volgende auto al aanrijden en daar stapte Bertus van Ginkel uit. Aangekomen bij de kerk kwam ik ook Coby van Bunschoten tegen. Je ziet ook overal dezelfde mensen, hè!

De inschrijving was in het parochiehuis naast de kerk en ging lekker vlot. Ik verwachtte dat ik wat extra zou moeten betalen omdat het een tocht voor een goed doel was, maar het inschrijfgeld was gewoon € 3,50. Kijk, zo kan het ook! Ik word namelijk een beetje moe van al die “goede-doelen-tochten” met onwijze inschrijfprijzen of verplichte fondswerving…

Ik heb geen koffie vooraf genomen om de sanitaire stops tot een minimum te beperken. En toen was ik al gauw op pad in een voor mij volslagen onbekende omgeving. Zeist ken ik wel, maar deze hoek van dit gebied is nieuw voor me. Nou, het is me niets tegengevallen, wat een prachtige omgeving hier!

Eerst ging het in de richting van Odijk. We liepen dwars door een grot boomgaard heen en ik zag dat de peertjes en de appeltjes rijp waren voor de pluk. We moesten hier trouwens over een grof kiezelstenenpad, dat me een beetje aan de afdaling van Snowdon deed denken. Verder was het een mooie mix van verharde en onverharde paden.

We gingen Odijk niet helemaal in, maar bleven een stukje in de buitenwijken. Na m’n bezoekje aan Stonehenge ben ik natuurlijk tuk op steencirkels, maar de steencirkels hier zagen er toch heel anders uit. Ik vond het wel jammer dat ik nergens een plaatsnaambord van Odijk ben tegengekomen voor m’n verzameling!

In Driebergen-Rijssenburg heb ik het bord wel kunnen fotograferen en ook nog een autootje met een heel leuk nummerbord: Iam2sexy. Onnodig te zeggen dat dit geen “echte” auto was, maar een soort brommobiel! Hierna kwam een heel mooi stukje over landgoed Dubbeldijk, waar we links, rechts, links, recht over smalle graspaadje gestuurd werden. De zon piepte hier net even door het dikke wolkendek heen, prachtig!

De rust zat na ongeveer 11,5 km bij een loonwerkersbedrijf. In een immense hal stonden medewerkers aan daar tafels met thee, koffie en cake en natuurlijk kon ik weer geen “nee” zeggen tegen die cake… Er waren ook heel ruime, schone toiletten en buiten stonden er tafels en banken. Kortom het was een prima rust! Wel waren er een paar woest blaffende waakhonden, maar die zaten gelukkig achter slot en grendel.

Direct na de rust ging het over een graspad naar een tunneltje onder de Provinciale weg door. Dat was prima te belopen, maar wel erg laag: zelfs ik moest gebukt de ca. 50 meter overbruggen (of zeg je in dit geval ondertunnelen? *grijns*). Nu werd in de verte ook de watertoren zichtbaar. Bij de start had een bordje gehangen dat de 20km-lopers daar een extra rust hadden en met korting de toren mochten beklimmen. Pfffff, hij ziet er wel hoog uit hoor!

Maar voordat ik bij de toren ben komt er nog een heel lang graspad langs het water. Vlak daarvoor had ik een rijtuig met 8 paarden ervoor voorbij zien komen. Acht paarden, dat zie je toch ook niet vaak! Het graspad is schitterend, aan de ene kant weilanden en aan de andere kant water. Ik loop te genieten, maar ik vind het (voor de foto’s) jammer dat er geen zonnetje schijnt!

Bij de toren aangekomen blijkt dat je die niet alleen kunt beklimmen, maar dat er ook een restaurantje met een terras is! Maar ik vind dat ik het niet kan maken om in Wales iedere toren die ik tegenkom te beklimmen en dat hier niet te doen. Dus klim ik manmoedig 176 treden op om dan op 35 meter hoogte over het landschap uit te kijken. Best leuk!

Weer beneden neem ik een kopje koffie en beloof de eigenaars dat ik een nachtje kom logeren als de geplande Bed & Breakfast ruimten klaar zijn (op de 3e, 4e en 5e verdieping). Overigens lees ik later op de website dat het geen Bed & Breakfast wordt, maar WET & Breakfast, humor! De koffie smaakt heerlijk, maar dan ga ik toch maar op pad voor de laatste vier kilometer, deze “rust” heeft best lang geduurd.

Het laatste stuk terug naar Werkhoven word ik verrast met prachtige donkere wolkenluchten boven de weilanden en later boven een boerderij. In de verte zie ik kasteel Beverweert, dat heb ik vandaag al een paar maal uit de verte gezien. Misschien een ideetje om de route daarlangs te laten lopen? Het allerlaatste stukje gaat door het oude centrum en dan ben ik weer terug bij de kerk.

Ik meld me af, ontvang een plaatje en een stempel voor m’n wandelboekje en ik biets een extra stickertje voor op m’n papier-kliko. Ik maak een welgemeend complimentje over de tocht, want ik heb hem echt hartstikke leuk gevonden, en daarbij was hij ook nog eens uitstekend gepijld. Echt een aanrader dus, want ik heb begrepen dat de toch ook volgend jaar georganiseerd zal worden.

Buiten worden er wafels gebakken dat ruikt wel zó heerlijk dat ik er gewoon een MOET kopen. Met een kopje koffie erbij strijk ik neer aan een tafeltje en maak een praatje met een medewandelaarster en met Bertus die net terugkomt van zijn 30 kilometer. Ook bekijk ik de kapel van kerk nog eventjes en dan vertrek ik weer naar uit. Prima toggie geweest!

Het verslag met prachtige foto’s is ook te bekijken op www.danyell.nl (Wandelsite)